22 maart 2016. De dag waarvoor al een tijdje gewaarschuwd werd, maar die we desondanks niet hebben zien aankomen. Een vreselijke dag vol ontsteltenis, pijn en rouw. Het is zo dichtbij en toch een heel andere wereld. Hoe gaan we met zo’n dag om? Hoe voelen we ons? De redactie van Stadsvibes verzamelde enkele verhalen.
“Hier zou ik meerdere vlaggen moeten laten zien: Libanon, Turkije, Frankrijk, Spanje… Allemaal landen waar slachtoffers zijn gevallen in de afgelopen jaren. Elk slachtoffer – los van religie, huidskleur… – is er één te veel.
Als Mechelaar weet ik hoe graag ik in een multiculturele wereld leef en wil blijven leven. Verval niet in negatieve gedachten en informeer jezelf, vooraleer je een oordeel wil vellen. Sta samen sterk in deze donkere tijden. #JeSuisSickOfThisShit #TousEnsemble“
– Bas Vinckx (Humans Of Mechelen)
Bommen maken geen onderscheid
“Ik ben niet snel bang en probeer zaken steeds in perspectief te plaatsen, maar nu komt het zeer dichtbij. Mijn hart bloedt en mijn ogen tranen voor de slachtoffers en hun nabestaanden, maar ook voor alle Belgen, want dit raakt ons allen. Elk leed, elk mensenleven is pijnlijk, maar we zijn als mensen nu eenmaal zo geprogrammeerd dat we doden dicht bij huis harder voelen.
Ik hoop ten zeerste dat mensen hierdoor niet een bepaalde geloofsgemeenschap (nog meer) gaan haten, want zoals je ziet maken bommen ook geen onderscheid tussen mensen. Onder de doden zullen er mogelijks mensen zijn van verschillende kleuren, etnische afkomst, ideologieën, … En al die mensen hebben ouders, familie en vrienden.
Nogmaals, dit raakt ons allen. Enkel samen kunnen we de oorlog winnen. Want ook al hebben we deze strijd verloren, we verliezen pas in zijn geheel wanneer we de haatzaaiers geven wat ze willen.”
– Musti (Royal Gym Mechelen)
Focus op hoe goed mensen zijn
“De ochtend van de ramp hebben mijn collega’s en ik een hele tijd met z’n alleen rond het televisiescherm gestaan. ‘Alles komt altijd goed’ en ‘keep calm and carry on’ zijn de spreuken die hier tijdens de dagelijkse waanzin door het kantoorgebouw galmen. Maar die ochtend hadden we allemaal door dat dit niet goed zou komen, dus bleef het stil.
Hier en daar durfde iemand toegeven dat er al tranen gevloeid waren. Aanvankelijk vond ik het een beetje gênant om toe te geven dat ik ook gehuild heb om mensen die ik niet ken en gebeurtenissen waar ik niet rechtstreeks bij betrokken was. Huilen, dat is niet professioneel. Maar hé, ik ben soms een idioot.
Gisteren heb ik meer dan ooit beseft hoe belangrijk is om jezelf te blijven en te doen wat je voelt dat je moet doen. En wat ik nu moet doen, is focussen op hoe goed mensen voor elkaar kunnen zijn in tijden van nood. Ik kijk naar hoe solidariteit onze banden versterkt. Een antiterreurmaatregel, noem ik dat.”
– Suzanne (Stadsvibes)
Moslims zijn niet de slechterikken
“Enkele jaren geleden ben ik een multiculturele buurt gaan wonen. Het verruimt je blik, stelt je open voor nieuwe ervaringen. De gastvrijheid was overweldigend: de eerste dag al werden we praktisch ‘gedwongen’ om thee te drinken met onze onderbuurvrouw. Elke avond ruikt onze gang naar specerijen, elke feestdag krijgen we speciale zoetigheden en elke vakantie ontvangen we mooie souv
enirs van haar reis. Oh, heb ik al verteld dat ze ook moslim is?
Toen ik die noodlottige dag opstond, kon ik niet goed vatten wat er gebeurde. Het leek zo surrealistisch. Die dag had ik afgesproken met vrienden. We checkten als een bezetene de nieuwsfeiten, vroegen achter de veiligheid van klasgenoten die stage deden op de luchthaven en praatten over hoe erg het allemaal niet was. Hoe pretentieus eigenlijk. We zaten er alleen maar, terwijl het drama 30km verder afspeelde. Echt surrealistisch.
Toen ik thuiskwam, vertelde mijn moeder me iets moois. Mijn onderbuurvrouw had een hele dag alleen maar tranen gelaten. Toen mensen vroegen wat er was, zei ze: ‘Hoe kan ik nu niet huilen?’. Ze vertelde mijn moeder dat ze het niet kon snappen. ‘Ik ben moslim, jij hebt een ander geloof en wij wonen toch ook in vrede samen? Die mannen. Dat is mijn geloof niet…’. Ze brak daarbij haar brood symbolisch in tweeën.
Dus daarom mensen, vorm geen haat tegenover haar geloof. Denk aan dit verhaal elke keer als je iemand hoort die de islam afbreekt. Geen enkele religie heeft een onaangetast verleden, ze hebben allemaal mensen gehad die verkeerd handelden in de naam van hun god. Haat je naasten niet, haat het geloof niet, haat gewoonweg niet. Neem elkaar vast, heb elkaar lief en zoek steun. Alleen zo kunnen we verder.
Met hoop!”
– Lauren (Stadsvibes)
Tekst: Lauren en Suzanne