De mate waarin ik op een dinsdagmiddag gelukkig kan zijn, hangt er van af of mijn geest vervuld is geraakt. Die dinsdagmiddag was tot dan toe bijzonder ontnuchterend en tergend traag verlopen. Die tijd verliep zo traag als stalactieten groeien. Het enige dat mij uit deze sleur kon bevrijden was dat er iets zou gebeuren dat boven mij uit zou steken, en zo geschiedde. Ik kwam Mauro Pawlowski tegen. Een bijzonder bevredigende ontmoeting. Binnen de Belgische muziekscene is er niemand die echt boven Mauro uittorent (misschien Barman maar dat hangt ervan af). Ik vertelde hem wat ik van hem vond en hij leek mij niet in de minste mate geïrriteerd. Integendeel, hij leek het bevredigend te vinden dat er 16-jarige kiddo’s zijn die nog steeds in hem geïnteresseerd waren. Mijn eerdere gevoel van onbevredigdheid verdween natuurlijk als sneeuw voor de zon. Ik was blij dat Mauro had geglimlacht toen ik zei dat ik hem ‘schitterend’ vond op Pukkelpop. En ik geloof maar wat graag dat het oprecht was. Daar draaide het om: een oprechte en simpele rechtvaardiging.