Onlangs trok Stadsvibes richting Ice Skating Center Mechelen met radiomaker annex fototalent Briek van Project Wolf. Het doel? Voor zijn radioprogramma Wilgen een radioreportage maken… op de schaatsbaan!

Het is vrijdagavond en dus discoavond als we de gloednieuwe Mechelse schaatsbaan – naar verluidt een van de modernste van Europa – gaan uittesten. Briek heeft zijn eerste rondjes op het ijs er al opzitten als we hem tegenkomen. “Kijk eens, al die mensen om ons heen. Echt elke bevolkingsgroep is hier vertegenwoordigd. Dat vind ik zo fantastisch aan de schaatsbaan.” Hij heeft gelijk, want rondom ons zien we kleuters, gillende tienermeisjes met cropped tops, verliefde koppels, Marokkaanse jongeren en de al wat oudere mannen die ons eerder tooghangers dan schaatsers lijken. De schaatsbaan discrimineert duidelijk niet.

De broekzaktheorie
“Ik vind het zo fascinerend dat al die mensen naar hier komen op een vrijdagavond, als er zoveel andere leuke dingen te beleven zijn. De jongeren zouden naar de cinema hiernaast kunnen gaan, of naar een fuif. Maar toch komen ze liever schaatsen. Ik vraag mij echt af waarom… en die vraag ga ik hen vanavond ook stellen voor mijn radioreportage.”

Briek haalt zijn recorder boven, een professioneel apparaat dat nog net klein genoeg is om in zijn broekzak weg te moffelen. “Is dat wel veilig? Wat als je valt, met dat ding in je broek?”, vragen we ons luidop af. “Je waagt je op glad ijs hoor…” Maar daar heeft hij al aan gedacht. “Het kan wel tegen een stootje, en een broekzak lijkt mij een van de veiligste bergplaatsen als je op de schaatsbaan bent. Want als je voorover valt dan breek je je val meestal door je armen uit te steken. En als je achterover valt, vangt je achterwerk de klap op.” Gelukkig blijkt hij een stabiele kerel, want hij is niet één keer onderuit gegaan.

Schaatslimbo
Gewapend met zijn recorder gaat Briek aan de slag. Zijn plan? Eerst mensen observeren op de schaatsbaan, en de interessante eruit pikken om in de kleedkamer het vuur aan de schenen te leggen. Zo interviewt hij een man van middelbare leeftijd die een kunstenaar op het ijs blijkt – even voordien reikt hij deze reporter nog sierlijk de hand om al schaatsend te dansen.

Ook een mooi tafereel: twee jongeren nemen later op de avond een touw en beginnen dat hoog te houden, waarna een rijtje waaghalzen het probeert om zonder vallen over dat touw te springen. Al snel staan jong en oud in een grote kring rond het tafereel met open mond te kijken naar de stunts die de schaatslimbo-deelnemers uithalen.

Geen ponykamp
“Ik vraag iedereen die ik interview waarom ze naar de schaatsbaan gekomen zijn, en dan knip en plak ik al die antwoorden tot het een mooie radioreportage wordt”, vertelt Briek. Ons lijkt het nochtans vrij duidelijk waarom mensen graag gaan schaatsen. Je glijdt immers nergens vlotter door het leven dan op een schaatsbaan. Je voelt de schaatsijzers onder je voeten zich een weg banen door die ijslaag… je hoort het zachte gekraak van het weerbarstige ijs terwijl je vooruit vlamt… dat is toch ontzettend mooi en rustgevend, niet?

…Of dat kan toch rustgevend zijn als er geen overmoedige Johnny’s tegen je aan dreigen te knallen en je ineens weg moet duiken om ze te ontwijken. Al houdt het idee dat je elk moment tegen de grond kan liggen je wel alert en gemotiveerd. Het leven is misschien geen ponykamp, maar het is wel een tochtje op de schaatsbaan.

Briek presenteert samen met Florian het radioprogramma Wilgen, dat je hier kan beluisteren. En meer avontuurlijke verslagjes kan je lezen op de blog Ongewone weken van onze blogster Suzanne.